Emzir me(me)...

12 Mart 2009 saat 10:22 de dünyaya gözlerini açtı. Uzun bir yoldan gelmişti. Yoldan gelene sorulur aç mısın? diye. Evet açtı. Hemen annesinin sofrasına oturdu soluklanmadan. Sanki 9 aydır bu sofrayı hayal eder gibi doymak bilmedi. İşte o gün bugündür, tam 22 aydır kızımı emziriyorum. Ama artık yoruldum. Aslında istediği kadar emsin, devam etsin istiyor yüreğim ama bedenim yoruldu. Gecede 3-4 kez uyanıp, emzirmek hiç de kolay değil. Hep gündüz olsa...
İşte bugün uzun zamandır yapmaya cesaret edemediğim şeyi yaptım. Nisan'ın yatmasına yakın göğüslerime yara bandı yapıştırdım ve Nisana uff olmuş dedim. Açtı baktı, şaşırdı uff uff dedi kapattı. Biraz sonra meme demeye başladı, uff olmuş annecim dedim ve kendi de tekrarladı. Ağlayıp, tepinmeye başladı. Sakinleştirmeye çalıştım ama içim parçalandı çok içli meme meme diye ağlıyordu çünkü. Süt ısıttım, biberona koydum bir iki yudum alıp, bıraktı. Bol bol su içti. Muhallebi yaptım istemedi, meme diye daha çok ağladı. Yatağına götürdüm her gece emerek memede uyuduğu için (aslında ne kadar yanlış :(  orada daha çok üzüldü. Sanki tiryakinin krize girmesi gibi tepindi. Bir ara kalktık benden sakız bile istedi, verdim. İçimden çok güldüm sanki sigarayı bırakıyoruz, o da bir nevi dudak tiryakisi hak vermek lazım dedim :) Vel hasıl sızlana sızlana uyudu. Mini mini bir kuş donmuştu şarkısını ninni yerine söylerek ayağımda salladım. Bakalım gece uyandığında ne yapıcaz...